Ενα αστέρι στον κήπο

ΔΙΗΓΗΜΑ

Γιώργος Ουντράκης | 01.06.2010

Eίδα ένα αστέρι να πέφτει, μα μετά χάθηκε στην ματαιοδοξία μου. Η ανεκδιήγητη σοφία της πλάσης, η επείγουσα να μας ηλεκτρίσει, το αέναο μαξιλάρι της ψυχής μας.
Kαθόμουν το βράδυ, έξω στον κήπο και περίμενα να επιστρέψεις.
Μα δεν έφυγες ποτές· δεν ήλθες ποτέ για να φύγεις, αιώνια αγαπημένη, των παιδικών μου ονείρων, ψηλή, αέρινη, σιωπηλή σαν το τέλος της ιστορίας.
Και τούτο το βράδυ (σαν όλα τ’ άλλα) με τα χέρια τεντωμένα μπροστά, στην ερημιά της προσμονής, στην γλύκα του τυχαίου αυτοκινήτου που κουβαλά ένα ερωτευμένο ζευγάρι.
Εκεί έξω στον δρόμο, λίγο πιο μακριά από την μοναξιά μου, εκείνος ο ήχος και η φαντασίωση που σέρνει μαζί του.
Δυστυχώς!
Σαν παγανιστικό ξόρκι...
Και τώρα πάλι οι δύο μας· εγώ και η χτισμένη καρέκλα της μοναξιάς κάτω από την πρασινάδα που τσιμπά, που αφήνει μια ισοπεδωτική άυλη μυρουδιά, που δεν με χωρά μοναχό μου.
Η μυρουδιά της μοναξιάς, μουδιάζει τις φτέρνες, τσούζει τα βλέφαρα, γίνεται τσιγάρο και καπνός πικρός, κομμένη ανάσα που ζέχνει.
Είχα μια ελπίδα κρυφά μέσα μου, πως κάποτε θα χτυπούσε το ρημάδι το τηλέφωνο, θα ήταν μια ανυποψίαστη κυρία για να μου εξομολογηθεί έναν υποψιασμένο έρωτα.
Αυτή η ελπίδα τα βράδια γιγαντώνεται, γίνεται στατιστικό εύρημα, βούρκος των μαθηματικών...
Εξαντλώ την ύπαρξή μου σε μια αμφιλεγόμενη ελπίδα που με κρατά ζωντανό, ξύπνιο, πένθιμο.
Πάλι άκουσα ένα αυτοκίνητο· λες να του κρατά το χέρι η καλή του και να τον φιλά στο μάγουλο;
Χτύπησε το τηλέφωνο.
Γυναικεία φωνή.
- “Μου δίνετε τον Χρήστο;”.
- “Γιώργο με λένε· Γιώργο· αλλά ευχαρίστως θ’ άλλαζα ακόμη και το όνομά μου...”

www.haniotika-nea.gr