“Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα...

Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ
stcloris@yahoo.com)

«Όμορφο είναι τ’ όμορφο, πέντε φορές και δέκα
Μ’ απ’ όλα ομορφότερο,
η γνωστικιά γυναίκα»
(Κρητική μαντινάδα)

ΜΕΡΕΣ του Μάρτη, και η «οκτώ» του μήνα (1) θυμίζει την «Όγδοη Μέρα» της Δημιουργίας. Τη μέρα, δηλαδή, που ο Θεός, αφού έπλασε και τη γυναίκα -όχι ως “πρόσθετο” εξάρτημα του άντρα, αλλά ως ισότιμη ύπαρξη δίπλα του- λογάριασε να ξεκουραστεί. Για να έχει ήσυχο το κεφάλι του, έδωσε στο άλλο «μισό του ουρανού» χαρίσματα που δεν έδωσε στον άνδρα· για να μην είναι, λέει, αυτός αλαζόνας.

Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ υπεροχή (2) δεν είναι φαντασίωσή μας! Προκύπτει από επιστημονικές έρευνες κι από την καθημερινότητα. Έτσι, σύμφωνα με ψυχιάτρους, η γυναίκα διαθέτει μεγαλύτερη ωριμότητα από τον άνδρα, ρεαλιστικότερη προσέγγιση των γεγονότων, μεγαλύτερη “μακροημέρευση”, ισχυρότερη υγεία, και επαυξημένη ικανότητα ταχύτερης προσαρμογής στις αλλαγές της ζωής. Να, όπως καληώρα, με τη λαίλαπα των βίαιων περικοπών και την άγρια έμμεση φορολογία που μας επιβάλλεται, η επιβίωσή μας θα προέλθει μόνο από ένα οικιακό “υπουργό οικονομικών”: κι αυτός, μάλλον, δεν θα είναι ο άντρας...

ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ διαπιστώσεις επιβεβαιώνονται από ορισμένα αντιπροσωπευτικά δείγματα, χαρακτηριστικά της γυναικείας δυναμικότητας. Κατά γενικό κανόνα λοιπόν, πιστεύεται πως οι γυναίκες, σε εποχές κρίσης αξιών και σχέσεων,
- Αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με μεγαλύτερη επιτυχία,
- Διευθετούν αποτελεσματικότερα τα προβλήματα του σπιτιού,
- Χαμογελούν την ώρα που θα ήθελαν να κλάψουν, κλαίνε σε στιγμές ευτυχίας και γελούν, όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένες,
- Αγωνίζονται γι’ αυτό που πιστεύουν και εξεγείρονται μπροστά σε κάθε είδους αδικία,
- Αρνούνται να δεχθούν ένα “όχι”, όταν θεωρούν πως υπάρχει καλύτερη απάντηση σε κάποιο πρόβλημα,
- Στερούνται πολλών πραγμάτων προκειμένου να κρατήσουν όρθια την οικογένεια,
- Αγαπούν χωρίς όρους,
- Κλαίνε από χαρά, όταν τα παιδιά τους έχουν επιτυχίες και η καρδιά τους ραγίζει, όταν ένας φίλος ή μια φίλη “φεύγει”,
- Νιώθουν ότι ένα φιλί, ή μια αγκαλιά μπορούν να “γιάνουν” μια πληγωμένη καρδιά...
Παρόλα αυτά, οι γυναίκες έχουν ένα σοβαρό ελάττωμα: Δεν συνειδητοποιούν πόσο πολλά αξίζουν!
***
ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ αυτό; Μάλλον στη “γέννησή” τους.
Υπάρχουν όμορφοι “ανώνυμοι” θρύλοι που το ισχυρίζονται. Ένας απ’ αυτούς λέει πως, «μετά τη δημιουργία του κόσμου ο Θεός αποφάσισε να δώσει πνοή στη γυναίκα. Αντιλήφθηκε, όμως, ότι είχε διαθέσει τα πιο γερά υλικά του στον άντρα. Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισε να πάρει
- τη στρογγυλάδα του φεγγαριού και τις απαλές καμπύλες των κυμάτων,
- το τρεμάμενο λίκνισμα των φύλλων και τη στίλβη των άστρων,
- το μεθυστικό άρωμα και το ποικιλόχρωμο των λουλουδιών,
- το ερωτικό βλέμμα του ελαφιού και την υγρότητα της αχιβάδας,
- τη χαρά της πρωινής ηλιαχτίδας και τον τρόμο των μικρών πουλιών,
- τον ναρκισσισμό του παγωνιού και το χνούδι του φτερού του κύκνου... Επιπλέον πρόσθεσε,
- τη σκληρότητα του διαμαντιού και την αγριότητα της τίγρης,
- τη ζέση της φωτιάς και το πάγωμα του χιονιού.
Ανακάτεψε τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία, έπλασε τη γυναίκα και την πρόσφερε στον άντρα. Όμως, μια βδομάδα αργότερα, ήρθε ο Αδάμ και του είπε:
«- Κύριε, το πλάσμα που μου χάρισες μου φέρνει δυστυχία. Απορροφά ολημερίς την προσοχή μου, δε μ’ αφήνει ποτέ μόνο, μιλάει συνεχώς, κλαίει χωρίς λόγο, και χαίρεται όταν εγώ υποφέρω! Στο επιστρέφω, γιατί δεν θέλω τη συντροφιά του».
«- Καλά», είπε ο Θεός και πήρε τη γυναίκα πίσω. Λίγες μέρες, όμως, αργότερα, ο άντρας πήγε στον Θεό και τον ικέτεψε:
«- Κύριε, νιώθω κατάμονος απ’ τη στιγμή που σου επέστρεψα τη γυναίκα. Αυτή μου τραγουδούσε, έπαιζε δίπλα μου, με κοίταζε με τρυφερότητα, με χάιδευε με το βλέμμα της, κι όταν χαμογελούσε ήταν σαν να άκουγα μια ατέλειωτη μουσική. Όμορφη στη θωριά, απαλή στο άγγιγμα... Ξαναδώστη μου πίσω, σε παρακαλώ, γιατί δεν μπορώ πια να ζήσω χωρίς αυτήν».

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ θρύλος λέει για τη γυναίκα τα εξής:
«Ένας μικρούλης κάποτε, βλέποντας τη μητέρα του να κλαίει, τη ρώτησε γιατί κλαίει;
«- Επειδή είμαι γυναίκα», απάντησε αυτή.
«- Δεν καταλαβαίνω», είπε ο μικρός. Η μητέρα τον πήρε στην αγκαλιά της και του είπε πως δεν θα καταλάβαινε ποτέ! Αργότερα ο μικρός ρώτησε τον πατέρα του:
«- Μπαμπά, γιατί η μαμά κλαίει, χωρίς λόγο;». Αυτός του απάντησε πως «όλες οι γυναίκες κλαίνε έτσι, χωρίς λόγο»!
Ο μικρός και πάλι δεν κατάλαβε. Μεγάλωσε, έγινε άντρας, χωρίς να παίρνει ποτέ απάντηση στο ερώτημά του. Τελικά, απευθύνθηκε στον Θεό που του είπε:
«- Όταν έπλασα τη γυναίκα, έπρεπε αυτό το πλάσμα να είναι ιδιαίτερο. Της έδωσα, λοιπόν, ώμους δυνατούς για να σηκώνει τα βάρη του κόσμου. Την προίκισα με μεγάλη εσωτερική δύναμη ψυχής και αντοχή για να ξεπερνάει τους πόνους από γέννες και απώλειες παιδιών. Της έδωσα το σθένος να συνεχίζει από εκεί που οι άλλοι τα παρατούν. Να φροντίζει την οικογένειά της, χωρίς να γογγύζει -έστω κι αν είναι άρρωστη ή κουρασμένη. Της έδωσα την αρετή να αγαπά τα παιδιά της, ακόμη κι αν αυτά την πληγώνουν σκληρά. Επιπλέον, της χάρισα την υπομονή να ανέχεται τα ελαττώματα του άντρα της. Στο τέλος, της έδωσα τα δάκρυα, για τελείως δική της χρήση: να κλαίει κάθε φορά που η ίδια θα κρίνει τον λόγο»...
«Ξέρεις», συνέχισε ο Θεός, «η ομορφιά της γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, ούτε στο πρόσωπο που δείχνει ή στον τρόπο που φτιάχνει τα μαλλιά της. Η ομορφιά μιας γυναίκας βρίσκεται στα μάτια της, γιατί αυτά είναι η είσοδος για την καρδιά της και στην καρδιά της φωλιάζει η απέραντη αγάπη».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) «Η ισότητα των φύλων κι η χειραφέτηση των γυναικών είναι ουσιώδη στοιχεία για τον ΟΗΕ: για να μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του που είναι η εγκαθίδρυση ισότητας δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας για όλους στον πλανήτη γη [...] Όσο οι γυναίκες είναι δέσμιες της φτώχειας και της καταπάτησης των δικαιωμάτων τους, η πραγματοποίηση όλων των στόχων μας -ειρήνη, ασφάλεια, διαρκής ανάπτυξη- θα είναι αβέβαιη» (Ban Ki-moon, γενικός γραμματέας ΟΗΕ, 2010).
-(2) Σε ένα ποίημά του, με τίτλο «Βασίλισσα», ο Pablo Neruda εξαίρει τη γυναίκα έτσι:
«Εγώ σε έχω ονομάσει βασίλισσα/ Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές/ Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές. Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν πιο ωραίες.
Όμως εσύ είσαι η βασίλισσα./ Οταν βγαίνεις στο δρόμο/ κανένας δεν σ’ αναγνωρίζει./ Κανένας δεν βλέπει την κρυστάλλινη κορώνα σου,/ κανένας δεν κοιτάζει/ το χαλί από κόκκινο χρυσάφι/ που πατάς όπου περνάς,/ το χαλί που δεν υπάρχει.
Κι όταν βγαίνεις έξω/ φουσκώνουν όλα τα ποτάμια/ στο σώμα μου, δονούν/ τα ουράνια οι καμπάνες,/ κι ένας ύμνος πλημμυρίζει τον κόσμο,/ Μόνο εσύ κι εγώ,/ μόνο εσύ κι εγώ, έρωτά μου,/ τον ακούμε».
[Το ποίημα (Reina) γράφτηκε την περίοδο 1971 - 72. Το δώρισε ο Νερούντα, μαζί με άλλα, στον Έλληνα καθηγητή Γιώργο Μάρκου -νυν ιδρυτή του αντίστοιχου μουσείου- που τον επισκέφθηκε στη Χιλιανή πρεσβεία στο Παρίσι. Η ομάδα ποιημάτων που έγραψε ο Χιλιανός ποιητής τα τελευταία χρόνια της ζωής του και δεν πρόλαβε να τα εκδώσει θεωρούνται απ’ τα πιο σπουδαία. (Μαρίνα Ζιώζιου, «Έθνος της Κυριακής», (7/3/09) - Απόδοση του ποιήματος στα ελληνικά από τον Κ. Μπούρα).

www.haniotika-nea.gr